-
مناسبتها، وقایع و اعمال ماه محرم - مناسبتها، وقایع و اعمال ماه صفر
- مناسبتها، وقایع و اعمال ماه ربیع الأول
- مناسبتها، وقایع و اعمال ماه ربیع الثانی
- مناسبتها، وقایع و اعمال ماه جمادی الأول
- مناسبتها، وقایع و اعمال ماه جمادی الثانی
- مناسبتها، وقایع و اعمال ماه رجب
- سایت قرآنی تنـــــزیل
- سایت مقام معظم رهبری
- سایت آیت الله مکارم شیرازی
- سایت آیت الله نوری همدانی
- سایت آیت الله فاضل لنکرانی
- سایت آیت الله سیستانی
بازدید امروز : 11592
مدح و ولادت پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم
اتفاقی خاص در عرش عظیم افتاده بود لرزه بر اندام شیطان رجـیـم افتاده بود چون که بر پیـشانی مـولـود پـاک آمنه نقش بسم الله الرحمن الرحیم افتاده بود درنخستین جزء قرآن هم به پایش با خضوع معنی رمـز الف با لام و میم افتاده بود از ازل در آخـرین جـام می پیـغـمبری عکس زیبای رخ طفلی یتـیم افتاده بود روی بام شهر مکه در شب میلاد نور بقچه بوی گل از دست نسیـم افتاده بود سایۀ فـرّ و شکـوه جـاودانـش هم چنان بر سر عیسی و موسای کـلیم افتاده بود مهر او، مهر وصیش، مهر دختش بی گمان در دل هر صاحب عقل سلیم افتاده بود بر سرش ز آن دم که پا بر عرصه هستی نهاد سـایـۀ نـور خـداونـد کـریـم افـتـاده بود هرکه با او یا وصیش بی دغل میرفت راه در حقیقت بر صراط مستقیم افتاده بود
: امتیاز
|
 |
 |
ولادت پیامبر اکرم(ص) و امام صادق علیه السلام
تو آمـدی و زمیـن در هـوای تو افـتــاد و عـرش در هـوس خـنـده های تو افتاد جهان شرک به خود آمد از بـزرگی تو به گوش کعبه و بت ها صـدای تو افتاد
: امتیاز
|
 |
|
ولادت پیامبر اکرم(ص) و امام صادق علیه السلام
در آسـمـان چـشـم تـو رأفـت گـذاشـتند آثــاری از طـلـوع مـحـبـت گـذاشـتـنـد بـاخـلـقـت تـو ای هـمـۀ آبــروی خـلـق مـنّـت ســر اهـالـی خـلـقـت گـذاشـتـنـد تو آمــدی که ما هـمـگـی متـحـد شویم نـام تو را مـنــادی وحــدت گـذاشـتـنــد باران لطف تو همه جا را فــرا گرفت در ابــر چـشـم های تو رحمت گذاشتند اشـفــع لـنـای هـرشـب بــارانــی مــرا در نــزد تو بــرای اجــابت گـذاشـتـنـد روز ازل به پیش همه ... ایـهـا الـنـبی روی ســر تو تــاج نـبــوّت گـذاشـتـنـد از بــارش کــرامت بی حــد نـوشته ام بر روی سـیـنـه نـام مـحـمـد نوشته ام یــاایـهــا الـرســول دلــم را جــلا بــده ای با صفـا صفـا به دل بـی صـفـا بـده با دست خــالــی آمده ایم ایها الـکــریم چیزی به ما تو محض رضای خدا بده اینجا نشسته ام که بگــویم طبیب عشق نـسـخــه بـــرای درد دل بــی دوا بــده چشم تو خاک را به نـظـر کـیـمـیـا کند رنـگــی به تـیــرگی دل سنـگ ما بـده از ســائــلان هــرشب ایــرانــی تــوأم رزق مــرا تــوسط مــوسی الرضا بده حـتــی اگــر مـدیـنــه بیــایم شبانه روز می خــواهم از تو تــذکــرۀ کربـلا بده وقتش رسیده نــورِ ولی را نشان دهی راه عـلـی و آل عــلـی را نـشـان دهی ما شیعه ایم شیعـۀ سرمست حــیـدریـم لب تشنگــان بــادۀ ســاقــی کــوثــریـم مـحـشـر میــان جـمـع مـحـبــان فاطمه ســایــه نـشـیـن چــادر خــاکـی مادریم یک عمرما فقط به علی رو زدیم وبس حاجت به پیش هرکس و ناکس نمی بریم نام عـلــی که بر لبـمـان سبـز می شود در بین مجـلـسـیـم ولــی جــای دیگریم در صحن با صفای نجف سیر می کنیم گوشه نشین مــرقــد سلـطـان محشریم شیـخ الائـمـه چشمۀ جاری مرتضاست ما پـیــروان مـکـتـب پُـربــار جعـفریم نام مــرا خــدا همه جــا مبـتــلا نوشت از شـیـعـیــان صــادق آل عـبـا نوشت
: امتیاز
|
 |
|
ولادت پیامبر اکرم(ص) و امام صادق علیه السلام
فََـلـک بـی تـاب عشـقـی آتشین است مُــنــوّر آسـمـانـهــا و زمــیـن اسـت چــراغ روشــن مــاه شــب افـــروز به حیرت از دو نـور مه جبین است مـبــارک بـر هــمــه مـیــلاد صادق که با میــلاد پـیـغـمـبـر قــرین است و صـــادق وارث عــلــم پــیــمــبــر از او بـنـیــاد دانـشــگــاه دیـن است مـنــزه طـیــنـت و خــوی مــحــمــد فــروغ دیــن و قــرآن مـبـیــن است چـــــراغ آســــمــــان آفـــریـــنـــش و بـر دلــهــای ما نــور یـقـین است کــلامــش پــرتــو لــطــف الــهـــی زلال تــرجــمــان یــا و سیــن است مــلائـک عـــاشــق دیــدار احـــمــد و نــور دیــدگــان مـسـلـمـیــن است و او در آفــریــنـش قــطـب عــالــم رســول صادق و پاک و امین است فلک خــم گـشـته در اکرام و تعظیم که او تاج رســالت را نـگـیـن است جهان خرم از این فــرخـنـده میــلاد شمیم گـلـشـن و خُـلــد بــریــن است بـیـفــکــن پـنـجــه در حــبــل الــهی که بی شک مصطفی حبل المتین است نــوشتــه بــر رواق عــرش با نــور مـــیــان انــبــیــا والاتــریــن اســت زمین پــرتــو فشان از نــور تـوحید تــمــام آســمــان مــحــو زمین است
: امتیاز
|
 |
|
مدح و ولادت پیغمبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم
از بام و در کـعـبـه به گردون رسد آواز کامشب در رحمت به سـمـاوات شده باز بت های حـرم در حـرم افتاده به سـجـده ارواح رُسُـل راست هـزاران پر پــرواز کعبه زده بر عــرش خــدا کوس تـفـاخـر مکه شده زیـبـا و دل افـروز و سرافراز جا دارد اگر در شرف و مجد و جـلالت امشب به سماوات کـند خــاک زمین نـاز از ریگ روان گشته روان چشمۀ توحید یا کوه و چمن باز چو من نغمه کند ساز دشت و در و بحر و برو، جن و بشر و حور در مــدح محـمـد هـمه گـشـتـنـد هـم آواز هر ذرۀ کوچک شده یک مهر جهان تاب هر قـطــرۀ ناچـیـز چو دریا کند اعـجـاز جبرئیل سر شــاخــۀ طوبی چو قـنـاری در وصف محمد لب خود بــاز کـنـد باز جبرئیل چه آرد؟ چه بخواند؟ چه بگوید؟ جــایـی که خداوند به قــرآن کـنـد آغــاز خــوبــان دو عــالــم همه حـیـران محمد یک حرف ز مدحش شده ما کان محـمد این است که برتر بُوَد از وهم؛ کـمالـش جــز ذات الهی همه مـبـهــوت جــلالـش رضــوان شده دلــدادۀ مــقــداد و ابــوذر فــردوس بــود ســائــل درگــاه بــلالــش والله قسم نـیـست عجـب گـر لـب دشـمن چون دوست زهم بشکفد از خُـلق و خصالش هرگز به نــمــازی نخــورد مُـهر قبولی هرگــز، صلــوات ار نـفـرستـنـد به آلش بی رهبـریـش خــواهــد اگـر اوج بگیرد حتی ملک الـعـرش بـسوزد پر و بــالش یوسف ببرد حُسن خود از یـاد گـر او را یک منظره در خــاطــره افـتد؛ ز خیالش این است همان مِهر درخشنده که تا حشر یک لـحـظـه به دامن نـرسد گرد زوالش گــل سبــز شــود از جـگــر شعـلـۀ آتش در وادی دوزخ فتد ار عکس جـمــالـش چـون ذات خــدای ازلــی لـیـس کـمـثـله بــایــد که بـخــوانـیــم فــراتــر زمثـالش ایجــاد بود قـبـضـه ای از خــاک مـحـمد افــلاک بــود بـسـتـه بـه لــولاک مـحـمد ای جان جهان بسته به یک نیم نگــاهت دل گشته چو گل سبزبه خاک سر راهت هم بــام فـلـک پــایـگـه قــدر و جــلالت هم چشم مـلـک خــاک قـدم های سپاهت عیـسـی بـه شـمـیـم نـفـسـت روح گـرفته دل بسته دوصد یوسف صدیق به چاهت دل های خدایی همه چون گوی به چوگان ارواح مــکــرم هـمـه درمــانــدۀ جـاهت از عــرش خـداوند الی فرش، به هر آن هستـنـد همه عــالــم خـلـقـت به پنــاهـت دائـم صـلـوات از طـرف خـالق و خلقت بر روی سـفـیـد تـو و بر خــال سیـاهت زیـبـاتــر و بــالاتــری از آنکه به بـیـتی تـشـبـیـه به خـورشید کنم یا که به ماهت ســوگـنـد به چشمت که رســولان الهــی هستند به محـشر همه مـشتــاق نـگــاهت زیبـد که کـنــد نــاز به گـلـخـانــۀ جـنّـت خاری که شود سبـز در اطـراف گیاهت این نیست مــقــام تو که آدم به تو نــازد عــالــم به تو؛ خلاق دوعـالم، به تو نازد صد شکر که عمری ز تو گفتیم و شنیدیم هر سو نگریــدیــم گــل روی تو دیــدیم هرجا که نـشـستـیم به بام تو نـشـسـتـیــم هر سو که پــریــدیــم به بام تو پــریـدیم عـطــر تو پــراکـنـده شد از هر نفس ما هر گه به سر زلف سخن شانه کـشـیـدیم ز آن روز که گـشـتـیــم ز مــادر متـولـد از ماذنه ها روز و شب اسم تو شنـیـدیم مرگی که به پـای تو بود زنــدگی ماست ماییم که در مــوج عــزا عید سـعـیـدیــم تا بـودن ما نــام مـحـمـد به لـب مــاست روزی که نـبــودیم به احمد گـرویــدیــم آب و گل ما را که ســرشـتــنـد ز آغــاز آغــوش گــشــودیــم وصــالش طـلـبیدیم ز آن بــاده که در ســورۀ زیـبــای محمد اوصــاف ورا گـفـتـه خـداونـد چـشـیدیم آن بــاده که از ســاغــر فیـض ازلی بود سرچشمۀ آن کـوثــر و سـاقیش علی بود روزی که عدم بود و عدم بود و عدم بود نه ارض و سما بود نه لوح و نه قلم بود تـسـبـیــح خــدا در نـفــس پــاک مـحـمـد لب های عــلــی هم سخــن ذات قـدم بود روزی کـه گــل آدم خــاکــی بـسـرشـتند آدم به تــولاّی عــلــی صــاحـب دم بـود از خــاک قدم های عــلــی کـعـبه بنا شد او را نتــوان گـفـت که نــوزاد حرم بود روزی که کرم بود دُری در صدف غیب والله عــلـــی قــبــلــۀ اربــاب کــرم بـود بر قلب علــی عـلــم خــدا از دل احــمـد چون سیل خروشنده روان در دل یم بود در بین رسولان که به عــالــم علم استند نــام نـبــی و نـام عــلــی هر دو علم بود در جــوف نبــی دیــد نـبــی حمد خداوند با نعت وی و مــدح عـلی ذکر صنم بود بـالله تـجــلاّی نــبــی مــطــلــع الانـــوار والله تـــولاّی عــلــی فـــوق نـــعـــم بود خلقت چو خــدا خـالــق بخـشنــده نــدارد خــالـق چــو نبی و چـو عـلـی بنده ندارد از خــالــق دادار بپــرسید عــلـی کیست از احـمـد مخـتـار بپـرسید عــلـی کیست جز شخص علی شخص علی را نشناسد از حیــدر کــرّار بپــرسیـد عـلـی کیست شمشیــر به دشمن دهـد و شیــر به قـاتل از قــاتل خـونخــوار بپرسید علی کیست با دار بـلا انـس بگیــریــد و در آن حال از مـیـثــم تـمّــار بپــرسیــد عـلی کیست در غزوۀ بـدر و اُحُـد و خـیبر و احزاب از تیــغ شــرربـار بپرسید عــلـی کیست از نخـلـۀ خـرمـا و در و دشت و بیـابان از چــاه و شب تــار بپرسید علی کیست از حجر و سعید ابن جـبـیـر و ز ابــوذر از مالک و عـمـار بپرسید عــلـی کیست جز فاطمه کس محرم اسرار علی نیست از محــرم اســرار بپــرسید عـلی کیست بگرفت به کف جان و سر و جای نبی خفت از آن همه ایــثــار بپــرسیـد علی کیست میثم چه در اوصاف علی گوید و خـواند جــز حــق نـتــوانــد نـتــوانــد نــتــوانــد
: امتیاز
|
 |
|
مدح و ولادت پیغمبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم
روزی که شور عشق را تفسیـر کردند ملک دل عـشــاق را تـسـخــیـر کــردند هستی ز نـور تو منـوّر شد در آن روز تـا آیــۀ نــام تــو را تــفــسـیــر کـردنـد عکـســی ز رویت را نـشـان مهر دادند خورشید را مـبـهـوت آن تصویر کردند آوازۀ حُـســن تــو در آفــاق پــیــچــیــد نام تـو را یـکــبـاره عـالـمـگـیـر کردند روزی که آزادی به نام تو رقــم خورد ابـلیس را در بند و در زنـجـیـر کردند خــواب طـلائــی گــرفـتــاران غــم را با روشـنــائـی رُخت تـعــبـیـر کـردند حـکـم شفـاعت را بدستت گر سـپُـردند از تو به پــاس بندهگــی تقدیــر کـردند می خـواستم در مَـقــدم تو هــدیــه آرم نام مـحـمـد را به لب تــقــریــر کـردند ای گــرمی طـبـع «وفائی» با قـدومـت آیـات نـور و عـشـق را تـفـسیـر کـردند
: امتیاز
|
 |
|
مدح و ولادت پیغمبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم
آیــه آیــه هــمــه جــا عـطـر جنان می آید وقتی از حُسن تو صحبت به میان می آید جبرئیلی که به آیات خــدا مـأنــوس است بـشـنـود مــدح تو را بـا هـیـجــان می آیـد می رسـی مثـل مسیـحـا و به جـسـم کعبه بـا نـفــس هــای الــهــی تــو جــان می آید بسکه در هر نفست جاذبۀ تـوحیدی است ریگ هم در کـف دستت به زبـان می آید هرچه بت بود به صورت روی خاک افتاده ست قـبـلـۀ عــزت و ایـمــان به جـهـان می آید با قــدوم تـو بــرای هــمــۀ اهــل زمـیــن از سـمـاواتِ خــدا بـرگ امــان مـی آیــد نــور تـوحیدی تو در همه جا پیچیده ست از فــراســوی جهــان عـطر اذان می آید عـرش مـعــراج؛ سـمـاوات شده محرابت ملکـوتی ست در این جـلـوۀ عــالــم تابت خاک از بـرکت تو مسجد رحـمــانــی شد نــور تــوحـیــد به قـلـب بـشر ارزانی شد خواست حق، جلوه کند روشنی توحـیدش قلب پُر مِـهـر تو از روز ازل بــانــی شد ذکر لبهای تو سـر لـوحۀ تسـبیحات است عــرش بـا نــور نـگــاه تـو چـراغـانی شد قول و افعال و صفاتت همه نور محض اند نــورت آئـیــنــۀ آئــیـن مــسـلــمــانی شــد به ســراپــردۀ اعـجــاز و بـقــا ره یــابــد هر که در مــذهب دلدادگی ات فــانی شد خواستم در خــور حُـسن تو کـلامـی گویم شعر من عـاقبتش حسرت و حیــرانی شد ای که مبهوت تو و وصف خطی از حُسنت عقل صد مولوی و حــافظ و خـاقـانی شد «از ازل پــرتــو حُـسـنت ز تجلی دم زد عشق پـیـدا شد و آتـش به هـمه عالم زد» جــنّـتـی از هـمــۀ عــرش فــراتــر داری تـو که در دامن خـود ســوۀ کــوثـرداری دیــدن فـاطـمـه ات دیــدن وجــه الله است چه نیازی است که تا عرش قدم بر داری عالم از هیبت تو، شوکت تو سرشار است در قـد و قــامت خود جـلـوۀ محشر داری حسنین اند روی دوش تو همچون خورشید اسـدالـلـهـیُّ چـون حضـرت حـیـدر داری اهــل بیت تو هـمــه فــاتــح دل ها هستند جـلــوۀ نــورٌ عــلــی نــور، مکرر داری اهــل بیت تو هـمــه فــاتــح دل ها هستند روشنی بخش جـهان، قـبـلـۀ دنـیــا هستند ای که در هر دو سرا صبح سعادت با توست رحمت عــالـمـی و نـور هدایت با توست چـشـم امـیــد هـمـه خـلـق و شکوه کرمت پــدر امـتــی و اذن شـفــاعـت بـا تــوست با تو بودن که فقط صرف مسلمانی نیست آنکه دارد به دلش نــور ولایت، با توست بی ولای عــلــی این طایفه سـرگــردانـند دشمنی با وصی ات، عین عداوت با توست بایــد از باب ولای عــلــی آیــد هـر کس در هوای تو و در حسرت جنت با توست ســالیــانــی ست دلــم شـوق زیارت دارد یک نگاه تو مرا بس، که اجابت با توست کاش می شد سحــری طوف مـدینه آنگاه نـجــف و کــرب و بــلا و حــرم ثــارالله
: امتیاز
|
 |
|
مدح و ولادت پیغمبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم
ای چشم عرشیان به زمین جای پـای تو گــردون بـه زیــر ســایـۀ قــد رسـای تو در آن زمان که حرف زمان و مکان نبود آغــوش لامکــان بـه یـقیـن بـود جای تو قرآن دهد نشان که بود روز و شب مدام ذکـر خـــدا و کـار مــلایـک، ثــنـای تـو آغــوش جــان گـشـوده اجابت در آسمان از دسـت داده صبـر، بـه شــوق لقای تو تنها نه مهر و مه، نه سماوات، نه زمین گـشـتـنـد انـبـیـا هــمـه خـلـق از برای تو تو بـحـر بـی نهـایـت حــقـی و هـم چنان بــی انـتـهـاسـت رحـمـت بـی انـتهـای تو هر بـرگ لالـه را بـه ثـنـایت قصیده ای هـر بـلـبـلـی بـه بــاغ، قـصـیده سرای تو موسی ز هوش رفته به طور از تکلمت ریــزد مـسـیـح از نـفــس دلـــربــای تــو حـبـل مـتـیـن عـالــم خـلقت شود به حشر آرنــد اگــر به دست، نــخـی از ردای تو بــاشــد گــل مــقـــدس آدم بـــدان جــلال یک جرعه زآب جو، کفی از خاک پای تو خیـل ملک که خلقتش از حاصـل تـو بود قصدش زسجده، سجده به آب و گل تو بود تــوحیــد از کــلام لـطـیـفــت، روایـتــی قرآن خود از صحیفۀ حُسنت، حـکـایـتی محشر شود بهشت و جهنم، ریاض گــل بگـشایــد ار بــلال تـو چـشـم عـنـایــتـی روزی که انـبـیـا به صف حشر بگـذرند جز رایت تو بر ســرشان نیست رایـتـی گر نخل هـا قـلـم شود و بـرگ ها کـتاب نَــبـوَد کتــاب مـنـقـبـتـت را نــهــایــتــی جز طلعت منـیـر تو و عـتـرت تو نیست در عــالــم وجــود، چـــراغ هـــدایــتــی در حـشـر نـیـسـت راه نـجـاتـی برایشان حتـی ز انـبـیــا نـکــنـی گـر حـمـایــتــی در حشر، خلق را به شفاعت نیاز نیست آیـد اگــر ز چــشـم بــلالـت کــنــایــتــی جان جهان به پاش بریزم، اگـر کم است خـواند هـر آنکـه از تـو بـرایـم روایـتـی بیش از پـیـمـبـران؛ ستـم آمد به حضرتت لبـخـنـدهـا زدی و نکــردی شـکــایــتـی در مصحف جــمــال تو کــردیـم سیـرها جــز آیــه هــای نــور نــدیــدیــم آیــتــی ســوگـنــد می خــورم که ندارم؛ نـداشتم غـیـر از ولایـت تـو و آلــت، ولایـــتــی یک قطره زآب جوت به صد یم نمی‌دهم یک تــار مـوت را بـه دو عالم نمـی‌دهم نـام احـد کـه نـام خــداونـد ســرمـد است میمی بر آن اضافه شده، اسم احمد است آدم کـه گـشـت توبـه او نـزد حـق قـبـول از فیـض «یا حـمـیـدُ بحق محمـد» است بـا دیـــدن جــمـال تـو خــوبــان دهـر را در دل امیـد بـاغ جــنـان داشتن بـد است دست تو ظرف رحمت بی انتهای هـوست هرچه خدا به خلق ببخشد، از این یـد است مقصود باغ و لاله و حور و قـصور نیست اهـل بهشت را سـر کوی تو مقـصد است پیش از هبـوط آدم و حـوا بـه خـط نــور دسـت خــدا نـوشت: محـمّـد مــؤیـد است ذکـر خـدا و ذکـر مـلـک تـا قـیــام حـشر پـیـوستــه بر شمـا صلـوات مـجـدد است بـر سـر در بـهـشـت و جهنـم نـوشته اند بغض تو نار و مهر تو خُـلـد مُخلّد است تـفـسـیــر یـک حـدیـث ز مـیــم دهـان تو بالله نـیـاز مـن به هـزاران مُـجــلّـد است گـفـتـم بــه بــزم قـرب الهـی قــدم نــهــم دیدم که نغمـۀ صلواتت خــوش آمد است ای چــهــرۀ بــلال تــو بــاغ بـهـشت من این میثم، این تو؛ آن همه افعال زشت من
: امتیاز
|
 |
|
ولادت پیامبر اکرم(ص) و امام صادق علیه السلام
در سـایـه سـار لطف شما پـا گرفته ایم شکر خــدا کـنــار شما جــا گـرفـته ایم از سـائــلان هـر شـبـۀ کــویتـان شـدیم این درس را ز عـالــم بــالا گــرفته ایم این نوکری و عرض ادب را به نزدتان از گـوشـه چـشـم ام ابـیـهــا گـرفـته ایم بعد از شـمـا که امـتـتـان چـند دسته شد شـکـر خــدا که دامن مــولا گـرفـته ایم همواره درب هر کس و نا کس نمیزنیم ما رزق خود ز حضرت زهرا گرفته ایم ما زیــر دِین نسل به نـسـل شـمـا شدیم از دست زینب تـو شـفــاهـا گـرفتـه ایم تا این که بین چـاه نـیافتیم، روز و شب یک رشته از عبــای شما را گرفته ایم این رشته ازعبای تو حبل المتین ماست مُهـر غــلامی حسنت بر جـبـیـن ماست وقتی که آمدی همه جـا غرق نــور شد کم کم بساط عـشق خــداونـد جــور شد وقتی تو آمــدی دل جَـدت جــلا گرفت زیرا که لحظه های صفا و سـرور شد وقتی تو آمدی همه جا بوی حق گرفت شیطان و فتنه هاش از این خاک دور شد با این که آخــر آمـدی امـا نـوشـتـه انـد یک ذره خاک پای شما کــوه طور شد یک ذره نور تو به دل آسمــان نشست خــورشید و ماه بعد به جنس بلـور شد آقا خوش آمدی و قــدم رنجـه کرده ای برداشته خــدا ز رویش بــاز پـرده ای آقــا گــدای کــوی تو دنـیــا شدند و بعد این بردگان به لطف تو آقـا شدند و بعد مـقـداد و بــوذر آمد و سـلـمـان کنار تو هر یک برای خویش مسیحا شدند و بعد حسرت به قلب خون شدۀ مادران نماند بسیارشان که صـاحب لیـلا شدند و بعد با نــازِ مـقـدم تو زمـیـن ســربـلـنـد شد افتـادگــان به خاک، همه پا شدند و بعد قبل از تو بــود بند دو عــالم گـره گره تو آمدی و این گــره هـا وا شدند و بعد پـیـغـمـبــران قـبــل تو از یـاد رفته بود تو آمدی و زنــده و احـیــا شـدند و بعد تو آمدی و نـسل تو شد نــور فــاطـمـه مردم گدای حضرت زهرا شدند و بعد برکــوی فــاطـمـه دل ما هم مـقـیـم شد فــرزنـد اولش به دو عــالــم کـریم شد رو کرد حق تو را که تو قرآن بیاوری بـعـدش نــزول ســورۀ بــاران بیاوری لطفی به ما شد و به نگاهت نوشته شد: نــوری به قلب کشور ایــران بـیـاوری می خواستی پُـلی بزنی سوی ما عجــم گـفـتـی کـنار خویش تو سلمان بیاوری گفتی به او که دین خدا حب حیدر است باید عــلــی بـگــویــی و ایمان بیاوری می خواستی که مست مِیِ کربلا شویم گفتی ز نسل خویشِ تو سلطان بیاوری تو آمــدی که هـمره نــور وجــود خود نــور خــدای عــرش فــراوان بیاوری ما را گــدای خــانـه ات آقـا حساب کن مست شراب سـاقی خود بـوتــراب کن حیدر محمد و تو خودت هم که حیدری از کــل انـبـیــاء الــهــی تــو بــرتــری آن قدر برتر است مقـامت که داده حق مانند فــاطمه به تو دخـتــر، چه دختری در وصف و در مقام تو این واژه کافی است بـعــد از خــدا تــو لایــق الله اکــبــری از روز اولی که تو پــا بر زمین زدی فـهـمـیـده بــود جــد تو که تو پـیـمبری آقــا به جان فــاطمــه و مـرتـضی بگو روز جزا مرا به غلامی، تو می خری؟ شکر خدا که ما همگی مست حیـدریـم شاگــرد درسِ عـلــم دبستان جـعـفریـم
: امتیاز
|
 |
|
ولادت پیغمبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم
خورشیـد چهـرۀ تـو برون از حـجــاب شد بـا جــلــوۀ فــــروغ رُخـت ، آفــتــاب شـد از شـرم نــور قـدسـیـت، ای مِهـر لایـزال خـورشیــد تا که دیـد تو را در حـجـاب شد تـا بـا خــبــر شـونـد همــه از شـکــفـتـنـت در آفـــریــنــش از قــدمـت انــقــلاب شــد از شــوکـت بــلـنـــد و رفــیــع قــدوم تـــو کسری شکست و سقف مـدائن خــراب شد آتـشـکـده شـگـفـت زده شد خـمــوش و باز آتـش پــس از شـنــیـــدن نـــام تـــو آب شد عــطـر بـهـشـتـی تـو جهـان را فـرا گرفت هستی ز عطـر و بــوی تـو غرق گلاب شد یـک جلـوه از تـجــلـّی نـور تـو در فــلـک یک آســمــان ســتـاره و مـاه و شهـاب شد آمـــد وجــود از تــو بـهـشـت مــحــمّـــدی نـامـت بـه لـوح سـیــنــۀ تـاریــخ قـاب شـد بـر خـدمـت مــقّـدس ایـن آســتـان رســیــد پـیــک امـیــن وحـی کـه پـا در رکـاب شد خــتـم رُسـل شـــدی و بـه آوای ســرمــدی در انـبـیــا حضـور تـو فـصل الخطـاب شد ایـمـان شکـفــتـه است ز خُلـق نــکـوی تـو اســـلام از مـحـبّـــت تـو کــامـــیــاب شــد چیــزی نـگـفـتـه انـد ز قـدر و فـضـیـلـتت مــدحت اگر چه گـفـته به صدها کتـاب شد ای کـشــتـی نـجــات بشــر، بـا حضـور تو بـالله دعـای غــمـزدگـان مـسـتــجـاب شــد تـا رنــگ و بـو دهـنــد بـه بـاغ مـحــمّـدی گـل هـای وحـی در ره دیــن انـتـخـاب شـد رو بـر تـو کـرد تا که وفائی ز شـوق گفت کی سـائــلی ز درگـــه لـطـفت جــواب شد
: امتیاز
|
 |
|
ولادت پیغمبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم
عرشیان امشب زمین را لاله باران میکنند خاک را خوشبوتر از زلف نگاران میکنند این کویر خشک را بـاغِ بـهـاران میکنند سنگ را رشگ نگین شهر یاران میکنند روح خود را شستشو درچشمه ساران میکنند مکّه را لبریز از صوت هزاران می کنند آفــرینش فیض از دیــدار احـمــد می برد کعبه امشب سجده بر خاک محمّد می برد امشب ای امّ الـقــرا بر آفــریـنـش ناز کن پای تا سر جان شو و آغوش دل را باز کن روح شو پرواز کن پرواز کن پـرواز کن دمـبـدم اعجاز کن اعجاز کن اعجــاز کن مــدح خـتـم الأنـبـیـا آغــاز کـن آغــاز کن نـغـمـۀ جان بخش ما کان محمّد ســاز کن ای تــمــام آفــریـنــش بــوی احـمد بشنوید یا مـحـمّـد یـا مـحـمّــد یـا مـحـمّـد بـشنـوید نوری از خاک عرب قلب اروپا را شکافت خنجری شد سینۀ تاریک دنـیـا را شکافت سر زد از دامان کوه و سنگ خارا را شکافت پیش تر از آفــریـنـش سینۀ ما را شکـافت ای عجب دستی که از اعجاز، دریا را شکافت شد برون از آستین و طاق کسرا را شکافت مضمحل گردید دور سرکشّی و سر خوشی یــافت پــایــان روزگــار تـیــرۀ آدم کُـشی ای تـمـام انـبـیـا این جان و جانان شماست جان و جانان شما و روح و ریحان شماست ناخدا و کشتی و دریــا و طـوفان شماست باغبان حـاصـل و بــاغ و گلستان شماست اینکه مقصود شما در خطّ پـایـان شماست اوّلین نور اولّین خــورشیـد تـابان شماست آن خداوندی که این ارض و سما را خلق کرد روز اوّل از طُـفـیـل او شـمـا را خلق کرد اوست سلطان و شما یکسر وزیرش بوده اید در خطاب و در کتاب خود بشیرش بوده اید رؤیت حُسنش نکردید و اسیــرش بوده اید غرق نور از جـلوۀ روی منـیرش بوده اید یک به یک مرآت حسن بی نظیرش بوده اید بین ادیــان و مـلـل دائـم سـفـیرش بوده اید گر چه در اوج نبّوت دل به مهرش باختید لحظه لحظه با شمــا بود و شـمـا نشناختید آدم از خــال و خط او عـلّـم الاسما گرفت نوح در امـواج طوفان دامن او را گـرفت با ولای او خلیل از شعله در گُل جا گرفت چشم یونس نور از او در ظلمت دریا گرفت پور عمران خط از او در سینۀ سینا گرفت ماه مریم بر فلک در کوی او مأوا گرفت عشق او آتش شد و در سینۀ یعقوب ریخت روی او را دید کز یوسف زلیخا میگریخت حـبّــذا یـا آمــنـه امـشـب پـســر آورده ای بر تـمــام عــالــمِ خـلـقـت پــدر آورده ای عقل کل، ختم رسل، فخـر بشر آورده ای یـا که بر پـیـغـمـبــران پیـغامبر آورده ای آفــتــاب آفــریـنــش در ســحـر آورده ای خـوبـتـر از خـوبـتـر از خـوبتر آورده ای ذات پاک غیب را حُسن جهان آراست این منجی عالم، ابوالـقاسم، ابوالزّهراست این این پسر پیغمبران را برترین پیغمبر است چون کتاب جاودانش کز کتب بالاتر است عقل،جسم و او چون جان زنده اش درپیکراست نــور اگر دریای موّاج است اینش گوهر است ماه اگر ماه است با مهر رخش روشنگر است حق اگر حق است این حق را کتابش محور است با فــروغش روی ذات ذوالمنن را بنگرید قصرهای سبــز شامات و یـمـن را بنگرید آفـتــاب حـق در این قـصــر مُـشـیّـد آمــده مـکّـه نـه؛ مُـلـک خــدا خُـلـد مُـخـلّـد آمـده آخــریـن پــیـغــمـبــر دادار ســرمــد آمـده بـا جــمــال کــبــریــا عـبــد مــؤیّــد آمــده ای بــتــان کـعـبــه مـیــلاد مـحـمّــد آمــده سـجـده بـر خــاک حــرم آرید احـمـد آمده بتگران از چار سو گلبانگ احمد بشـنـوید از بـتـان خود صــدای یـا مـحـمّـد بـشنوید یا محـمّـد ای پـیـامت روح بخـش جان ما هر کــلامت صد چـراغِ مکتب ایـمـان ما پیشتر از ما به نامـت بسته حق پـیـمان ما ما به فـرمان تو، هستی در یَدِ فـرمـان ما عـتـرت و قــرآن تو قانـون ما میـزان ما با تو کی پـایـان پـذیـرد خـطّ بی پـایان ما امّت تو، مکـتـب تو هـمـچـنـان پـاینده باد خط و مشی و اقتدارت تا قیـامت زنده باد تو خدا را عبد و در دلها خـدایی می کنی کشتی دل را به طوفان نا خــدایی میکنی با جــلال کـبـریـایی کـبــریــایــی میکنی امّت سـر گـشـته را تو رهـنـمــایی میکنی بلکه با دست خـدا مشگــل گشایی میکنی در دلِ بـیــگــانـگــان هـم آشـنـایی میکنی اختیار خلقت از سوی خدا در دست تو است جان میثم نه؛ که جانِ عالمی پا بست تو است
: امتیاز
|
 |
|
ولادت پیامبر اکرم(ص) و امام صادق علیه السلام
امـشب وجـود را شـرف دیـگــر آمـده در جـلـوه آن جـمـال خــدا منـظر آمده در شـام تـیـره مهـر جهـان گـستر آمده دوران تـیــره گیّ و سـتـم بـر سر آمده بر جنّ و انس و حور و ملک رهبر آمده عـیــد امـام صـادق و پـیـغـمـبــر آمـده عـالـم محـیـط جـلـوۀ دادار سرمد است ملک وجـود یـکـسـره خُـلد مُخـلّد است هر سو که رو نهید عیان حسن احمد است در جـلـوه آفـتــاب جـمــال محمّد است از آفـتــاب بـر هـمـه روشـنـتــر آمــده عـیــد امـام صـادق و پـیـغـمـبــر آمـده امشب رُسُل رسول خــدا را صدا زنند هر یک دم از ثـنــای محـمّـد جدا زنند دست دعــا به دامن آن مـقـتــدا زنـنــد بت ها به کـعـبه دم ز رسول خدا زنند گـویـنـد بت شکن ز ســوی داور آمده عـیــد امـام صـادق و پـیـغـمـبــر آمـده ای بت گران تـرانـۀ تــوحـید سر دهید این مــژده بـر تـمــامی نسل بشر دهید از لـحـظـۀ شکستن بت ها خـبــر دهید پـیـغــام از ولادت پـیـغــامـبــر دهـیــد ظلمت رهــا کـنـیـد که روشـنـگر آمده عـیــد امـام صـادق و پـیـغـمـبــر آمـده ای آفـتــاب جـلــوه نمایی مبارک است ای حسن غیب پرده گشایی مبارک است ای بزم شب فروغ خدایی مبارک است ای بردگان طلوع رهایی مبارک است دوران زورگـویی و طغیــان سر آمده عـیــد امـام صـادق و پـیـغـمـبــر آمـده خـوبـان روزگــار حــقـیــر مـحـمّـدنــد خورشید و ماه هر دو اسیـر مـحـمّـدند پـیـغـمـبـران تـمـام بـشـیـر مـحـمّــدنــد یک جـلــوه از جـمــال مـنـیـر محمّدند او آفـتـاب و خـیــل رُسُــل اخـتـر آمده عـیــد امـام صـادق و پـیـغـمـبــر آمـده ای آمنه تو خود صـدف دُرّ سـرمــدی زین رتبه بر زنان دو عـالم ســرآمدی بـنـت وهـب نه، مـام گـرامّـی احـمدی اینک به خــود بـبـال که امّ الـمـحمّدی هستی محیط نـور از این گوهــر آمده عـیــد امـام صـادق و پـیـغـمـبــر آمـده این است آنکه بتکده زیــر و زبـر کند زانگشت خویش مـعـجز شق القمر کند خود را تـمــام عـمــر چــراغ بشر کند شـام سیــاه عـالـمـیــان را سـحــر کـند در دامـن تو مهرِ جـهــان پــرور آمده عـیــد امـام صـادق و پـیـغـمـبــر آمـده ای مکّه بر تو نـور محمّـد خجسته باد بت هایِ شــرک با تـبـر او شکسته باد پـیـونـد کـفـر بـا نـفـسِ او گـسـسـته باد دستِ ستـمـگـران جهـانـخوار بسته باد دستــی که دادِ عــدل ستــانــد بـر آمده عـیــد امـام صـادق و پـیـغـمـبــر آمـده پـیـدایـش دو آیت ســرمد مبارک است یک صبح را دو عید مؤّید مبارک است در تـیــرگــی تجلّی احمد مبارک است میلاد جـعـفـر بن محـمّـد مبارک است دُرّی الـهــی از صــدف دیـگــر آمــده عـیــد امـام صـادق و پـیـغـمـبــر آمـده در چشم علم مشعل روشنگر است این استاد کـل؛ ولّی خـدا جـعـفـر است این آئـیـنـۀ حـقـیـقــتِ پـیـغـمــبـر است این معصومِ هشتم است و ششم رهبر است این آری خــدای را ششمین مـظـهــر آمده عـیــد امـام صـادق و پـیـغـمـبــر آمـده ما را بود هماره ره و رسـمِ جـعـفـری مشی و مرام جعفری و عشق حیـدری داریـم بـر تـمــام ملـل مجد و سروری با چــارده چــراغ نـمــودیم رهــبــری "میـثـم" در این مسـیـر ثـنـا گستر آمده عـیــد امـام صـادق و پـیـغـمـبــر آمـده
: امتیاز
|
 |
|
مدح و ولادت پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله وسلم
ای اهل جهان گوش به فرمان محمّد این پنـج کتب آمـده در شـأن محـمّــد خواهید که در دامـن بیگــانـه نیفتـید آریــد هــمـه دسـت بـه دامـان محمّـد والله قـسـم سـوی خــداونــد نـبـاشــد راهی به جز ازعترت و قرآن محمّد بایـد ز علی مثـل نبـی کـرد اطاعت چون غیرعلی نیست کسی جان محمّد روزی که نبی بود و خدای ازلی بود والله علی بود و علی بود و علی بود ای خیـل رسـل بوده ازآغـاز بشیـرت وی آمــده خـلوتگـه معبـود، سریـرت درحشر به گلزارجنانش،چه نیاز است هر کس نِگـرَد بَر گـل رخسـارِ منیرت بـر تخـت سلیمـان نبـی نــاز فـروشد- هرکس بنشیند به روی فرشِ حصریت ما محـو تجـلای تـو هستیـم و ندیـدیم عمری است که جبریلِ امین است اسیرت ازصبح ازل،نخل رسالت به تو بَر داد آیـیـن تـو تـنـهـا مـدنـیّت بـه بشر داد تو نوری و توصیف تو درسورۀ نوراست توخود شجر نوری و دل، وادی طوراست مدح توعیان است درانجیل و به تورات قرآن تو فوق صُحُف و فوق زَبوراست زهـرای تـو مرضیه و انـسیّـه و حورا خـاکِ قـدمِ فـضّـۀ او سرمـۀ حور است آییـن تـو، قــرآن تـو، دیــن تو هـمـاره برامت تو باعث فخر است وغرور است ســوگـنــد بــه ذاتِ احــدِ قــادرِ مـنـّـان میلاد تویک هدیۀ نـاب است به انسان آیینۀ رحمـانی و رحمــان بــه تــو نازد آرنــدۀ قــرآنی و قــرآن بــه تــو نــازد عیسـای مسیحا به فلک، مـدح تـو گوید در هر دو جهان،موسی عمران به تو نازد چرخ وفلک و ارض وسما و مه وخورشید جـن و بشـر و حوری غلمان به تو نازد سوگند به انسان که قسم خورده خدایش حق است که پیش ازهمه،انسان به تونازد تو جان علـی هستی و او جـان تو،آری والله که در جسـم علـی، جان به تو نازد "میثم" به تو نازد که بوَد مدح‌سرایت ای خواجـۀ عالم! همه عالم به فدایت
: امتیاز
|
 |
|
مدح و ولادت پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله وسلم
زمین به لرزه درآمد، شکست کنگره ها رهــا شـدنــد خــلایــق ز بند سیطره ها شبــی که آتش آتـشـکــده فــروکـش کرد شبی که خاتمه می یافت رقص دایره ها صــدای همهمه ی مــوبــدان زرتـشـتـی هـنــوز مانـده به گوش تمام شب پره ها شب ولادت فــرخـنــده ی بـهــاری سبـز شب وفــات زمستــان ســرد دلـهــره ها دوبــاره نــور و طراوت به خانه ها آمد نـسـیــم آمــد و وا شد تــمـام پـنـجـره ها جهان به یُمن حضورش، بهشتی از برکات نثــار مقدم پــر خـیــر و برکتش صلوات ستــاره هــا به نـگــاهــی شـدنـد سلمانش منـجّـمـان، مــسـلـمـانِ بــرق چـشـمـانـش ز انـبـیـاء الـهـی کـه رفـتـه تـا مـعـراج ؟ به غیر از او که ملائک شدند حـیـرانش مـقــام بـنــدگی اش را کـسـی نـمی دانـد پـیــمـبــران اولــوالـعـزم مـات ایـمـانـش بـسـاط ذکــر سـمـاوات را مُـنـوّر کـــرد نـمـاز نـیـمـه شب و شـور صوت قرآنش اویس هـای قَــرَن را نـدیـده عاشق کـرد تـبــسّــم لـبِ داوودیِ غـــزل خــوانــش شفیع روز جزا گشت وحضرت حق داد به دست پــاک مـحـمّـد کـلـیـد رضـوانش امـیـر و قـافـلـه سالار کــاروانِ نـجـات نـثـار مـقـدم پـر خیـر و برکتش صلوات مسیح مکّه شد و نبض مرده را جان داد به مــرگ دخـتـرکـان قـبـیـلـه پـایـان داد خرافه های عرب را اسیر حکمت کــرد به جای تیغ جهالت، به عشق میــدان داد نـمــاز شـکـر سپیدارها چه دیدن داشت! هـمـان شـبـی کـه سپـیده اذان بــاران داد نبی ست پیر خرابات و ساقی اش حیدر در ابتـدا به عـلـی او شــراب عـرفان داد تبـسّمـش به کسی چون بـلال عـزّت داد مسیــر اصلـی دیـن را نشـان انـسـان داد چه قدر فاصله مان تا بهشت کمتـر شد! بـرات مـردم ری را به دست سلـمان داد شب تـجـلّـی مهـتــاب روشن عـرصـات نـثـار مـقـدم پـر خیـرو برکتش صلوات کــبـوتـرم نـشــدم، تـا کـبـوتـرش بـاشـم دخــیـل گـنـبـد سـبـزِ مـطّـهـرش بـاشــم زمـان نــداد اجــازه که مشق عـشق کنم غـلام مـسـئـلـه آمــوز مـنـبـرش بــاشــم چه قــدر دیـر رسـیدم سر قرار وصال! چه شد؟ نخواست که عمّارمحضرش باشم قـبـول، شیـعـه ی خـوبی نبوده ام اصلاً نشد که حـلـقـه به گـوش بـرادرش بـاشم خـدا کـنـد کـه مــرا از قـلــم نــیــنــدازد بهـشـت؛ مستِ میِ جـام کـوثـرش بـاشـم به حال و روز خودم فکر میکنم، انگار قــرار بـوده که گـریـان دخـتـرش بـاشـم شب گـرفتـن حـاجـت، زیــارت عتـبـات نـثـار مـقـدم پـر خیر و برکتش صلوات
: امتیاز
|
 |
|
مدح و ولادت پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله وسلم
گاهی غزل بخوانم و گاهی غزل شوم گاهی به تکه پاره ای از دل بـدل شوم گاهی که صحبت از لب لعل تو میکنم انگــار که تعــارف جـامی عسل شـوم جـانــم غــزال تیر نگــاه نجیب توست بی تو چگونه کشته ی تـیر اجــل شوم بی مهـر تـو مـحـلی از اعــراب نیستم وقتی نگــاه می کنی اهــل محل شــوم گفتی زطول سجده مقرب شوی به حشر بگـذار تا حدیث تو را فی المـثــل شوم در لحظه ی خطیر حماسه مرا بخـوان ورنه به مکر زهد و ریا معتــزل شوم قـالـوا بلای ما به تو، تنها الست نیست روزی هـزار بـار چـو روز ازل شوم گـفـتـنـد بی بهــا که بهـشـتی نمی شوم من هم دعـا کـنـید که اهــل عـمل شوم حــالا که مست بــاده ی ناب پـیـمبــرم بــایــد موحــدانـه کنـم وصف دلـبــرم ای اشـهـدت گــواه خــدا، لاشــریک له چون تو تــرانه ی دل ما لا شــریک له تو آمــدی و بندگی آغــاز شد چه خوب با تو شـروع شد همه جــا لا شریک له عــالــم خبر ز خلقت یـکـدانـه ی تو شد تــا بـشـنــود ندای تو را لا شریـک لــه ابـلـیس از فـریـب شـمـا نـا امـیـد مـانــد وقتی که گفت ارض وسما لا شریک له کـسـری ز اقـتـدار قـدومت فـرو نشست وز چـارده سـتـون ولا، لا شـریـک لــه بت هــا صـدای پــای تو را تا شنـاخـتند عـابـد شـدنـد پـیـش تو با لا شـریــک له ای بت شکن! به قصر دل ما سری بزن کسری بریز و خیـمـه ی پیغمبری بــزن ای بـرگـزیـده در دو سرا مصطفی تویی قبـل از قـدیـم هـم؛ شـجـر مرتضی تویی ای پـــرتــو ائــمـة الاطـیـاب، نــور تـــو روح مـطـهــر هـمـه ی اولــیــا تــویـــی عــالــم فـقـط بـه خـاطـر تـو آفـریـده شـد تــاج سـر ابـاالـحـسـن مـجـتــبـی تـویــی نــور نـبــوت تــو امــامــت بـه بــار داد یعنی که علت و سبب هــل اتــی تــویی تبریک هر رسول اولوالعزم با تو گفت: بــعـد سـلام: سـیـد مـا انـبــیــاء تــویــی بر شـأن تو خلیل خــدا غبطه می خورد در ملـک حـق یـگـانــه حبیب خـدا تویی ای قسط و عدل، موهبت دین حضرتت سـرمـایــه ی مـحـبـت آل عـبــا تــویــی هـرگــز بلند مــرتبـه تر از تو کس نشد السـابـقــون تـر از همه ی ازکـیــا تـویی امــر تـو شـد مـطاع جـمـیــع فرشتگـان دارنــده ی شــرافت ارض و سـمـا تویی وقتی برای کــرب و بلا گـریه می کنی انـگــار از ازل بـه غــم کــربــلا تـویی ما را ظـهـور تــو ز جهــالت نجات داد آری صدای گــرم تو مــا را حـیات داد بی تو خــدا به خلق بـشـارت نـمی دهــد کس را ســوی بهشت اشـارت نمی دهـد تا تــو شـفـیــع امّت مــرحومه می شوی دوزخ به شیـعه ی تو حــرارت نمی دهد این جــا محبّ تــو به بــلا مبـتــلا شــود عـقـبــا به امّـت تــو مــرارت نـمـی دهـد هــر بنده ای که زیــر لـوایت بزرگ شد دیگر مـقــام خــود به حـقــارت نمی دهد ای حــاصـل تـمــامــی اصلاب شـامـخه بی تــو خــدا لـبــاس طهــارت نـمی دهد ای آفـتــاب، ذرّه ای از روشــنــای تـــو رویت مــرا مجــال نـظـارت نـمـی دهــد وجه خدا که قرص جـمــال محمّدی ست هــر دیــده را که فـیـض زیارت نمی دهد خُـلـق خوشت که اســوه ی رفتارها شده حتّی به خـصـم، حــق جـسـارت نـمی دهد ای دل دخـیـل گـنـبـد خـضــرا ببـنـد بــاز پــرواز کــن به وادی نــام آور حــجـــاز ای شـیــوه ی خــدایــی تو فــوق کـارهـا وی سـیــره ی الـهــی تــو تــا دیــارهــا چون توکسی حدیث ولایت نخوانده است حـرف تـو بـهـتــرین سخن روزگـارهـا هــرگــز حجــاب مــانــع تو با خـدا نبود مــوسی کـجــا، تکـلـم لـیـل و نـهــارهـا عــالــم حـیــات یـافت ز تو چشمه ی بقا وز اشک توست گریه ی شب زنده دارها میــلاد تــو که پــرده ی ظلمت کنـار زد شـد کـعـبــه پــرده دار شما پـرده دارها پــاکیــزه تر ز گــوهــر نــابت نـیــامـده ای مـعـتـبـر ز تــو همـه ی اعـتـبــارهـا پــایــیــز از تـبــرّی تو خشـک می شود سبــز از تــولّی تو شــود نــوبـهــارهــا بنت الوهب که واسطه ی اهل بیت توست جــان داد از صـلابـتـتـان شـهــریــارها دنـیــا شبــانــه روز مــدار اذان تــوست نــام تو پنــج نــوبــه رســد از منــارها احکــام دیــن معطّـل اگــر مـانــد بعد تو از بـس رسیــد آل تــو را نــاگــوارهــا در هــر بــلا به راه ولا امتــحــان شدی لعنـت به قـاتــل تــو و هـیــزم بـیــارها بـایــد بساط نـافـلـه ای دست و پـا کنیم بایـد امـیــر قــافــلــه ای را صـدا کنیم
: امتیاز
|
 |
|
ولادت پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله وسلم
پیمبـری و همـه زیـر سایـه ی پَــرِ تو دوبـاره جلـــوه نمـوده جـمـال انــور تو تو آمدی وجهان شد پراز گل و ریحان تمـام عـالـم امکـان شـده مـعـطــر تـــو به وسعت همه ی آسـمـان کـرم داری چه مصرع غلطی!! آسمان، نشانگرتو؟ جهان برای تو و مرتضـاست یـا احمد جهان،علی و تو،هرسه،برای دختـر تو تـو احمـدی و نـگـیـن پـیـمـبـرانی تــو به جـان فــاطـمـه آرام قلب و جانی تـو کلام تو شده درسی به مکتـب پسرت تو آسمـانی و صـادق درون تو قمرت ز عطر و بـوی خوش تو دلم بهـا گیرد شوم چوگوهر نابی فقط به یک نظرت تـو شـمـع جـان منی ای امیـد قلب هـمه زمین نه دور خودش، گردد آن بدورسرت ندیده عـاشقت هستـم چنـان اُویس قـرن تمـام خـلـقـت گیتـی گـدا و در به درت بیا و رحمت خود را نما تو شامل حال که با نــگــات بخوانم محـول الاحـوال چه گویم ازتو که سرتا به پا کرم داری همیشه دست نـوازش تو بر سرم داری جـدا نــبـــود ولایـت از آن نــبـوت تــو خـزانـه دار رسالت چــو جعـفرم داری مزار صادق تو خاکی است و بی زائـر چه عاشقانـه نگـر زائـر و حــرم داری خبر بده تو به محسن از آن گــل پنـهان کـه جـد من خبــر از قبـر مادرم داری؟ بـه خـــانـواده ات آقـــا ارادتــــی دارم مـحـمــد آمـده بـرلب عــبـــادتــی دارم
: امتیاز
|
 |
|
مدح و ولادت پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله وسلم
دُردی کِش بلای توأم یـا محـمّـدا دیوانه ی ولای توام یا محمّــدا گویند هرکه را توبخواهی بلادهی مستانه ی بلای توأم یــا محمّـدا بیمارم و نگاه تو اعجاز می کند مبهوت چشم های توأم یا محمّـدا من از ازل درعافیتم زآن که تا ابد در سایه ی لوای توأم یا محمّـدا ای اسم اعظم اسم تو یا احمدا مدد وی قلب ها طلسمِ تو یا احمدا مدد ای مکّه از فــروغ تـو پاینده احمدا مِهر و قمر ز روی تو رَخشنده احمدا ای کِسوت خِتام رسالت به راستی بر قــامت رسای تو زیـبـنده احمدا کو دایه ای که کامِ تو را مایه ای دهد بر دایه ات، تو دایه ی بخشنده احمدا ساطِع شود چو نور ز پیشانی ات، شود خورشید ازجمال تو شرمنده احمدا رضوان و حوریان و همه خازِنانِ آن حـیــرانِ آن تـبـسُّـمِ تـابـنـده احمدا گویا نمک زخنده ی تو آفریده شد دریا به وجد رفت ونمک زار دیده شد وقتی سخن ز کشف و کرامات می شود کَسری، تو را گواهِ مقامات می شود این جا سخن زخشت وسرشت و بهشت نیست جنّت یکی تو را، زکرامات می شود ای نسلِ تو ستاره ی دنباله دارِ عشق روشن رَهت ز نورِعلامات می شود حُبِّ تو را چگونه شود شعله کـارگر آتشـکـده ز دیــدنِ تـو مـات می شود ای سنگِ سخت زیر قدومِ تو نرمِ نرم دل های ماخَلَق به وجودِ تو گرمِ گرم ای مایه ی ازل و ابد، آیه ی شَرَف انسانِ کامل، ای به بشر مایه ی شرف خورشید جاودانی و بی سایه ای، ولی افکنده ای به کون ومکان سایه ی شرف ایـمـانِ تو، پـیـمـبـریِ تـو، کتابِ تو اسلامِ تو بـنـا شده بر پــایه ی شَرَف اینک پس ازگذشتنِ بیش ازهزارسال ایران شد از دعای تو همسایه ی شرف تو مانـدی و عدوی فرومایه ات، نمانْد ای تا اَبَد ولای تو سرمایه ی شرف عالم ز تو تصرّفِ هستی گرفته است دل ها ز تو تشرّفِ مستی گرفته است درشعرِعشق و عقل، امیرِغزل تویی در خُلق وخوی وعاطفه، حُسنِ اَزَل تویی دیبـاچـه ی امـانت و دیــوان عـاشقی تأویلِ حمد و آیه ی بیت الغزل تـویی در وحدتِ کلام، اگر لم یَـلِـد خداست در محــور معانـی آن، لم یَـزل تویی غارِحَراسْت میکده ی حق شناسی ات در خانه ی ولای علی، مُعتـزَل تویی چونکه دلت سِرشتْ خدا، بر گِلت نوشت زیبا تویی، جمیـل تویی و گُزَل تویی کـامـل تــرین محبّتِ مــا نــذرِ مقدمت جان و جهان و باغِ جنان بذرِ مقدمت حقِّ تو را به شیوه ی عاشق ادا کنیم دِین تو را به رســمِ شقــایـق ادا کنیم اُمُّ الـقُــری به یُمنِ تو مَهدِ تشیُّع است حقِّ تو را به حضرت صادق ادا کنیم ای عقلِ کُل، سلوک، چو زاهِق نمیکنیم سِـیرِ تو با مُــلازمِ لاحِــق ادا کـنـیــم درمعرکه چو امر تو دائر شود به حَرب تکـلـیـف را به کُـشـتـن فاسِق ادا کنیم با دشـمـنـان برائتِ دل را وفـور کن تا دِیـن خود به نعـمـتِ رازق ادا کنیم در بنــدگی اگر صَنَما، لایـقـت شویم در شیعگی شهیدِ رهِ صادقت شـویم
: امتیاز
|
 |
|
مدح و ولادت پیغمبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم و امام صادق علیه السلام
همه مجذوب یك خبر بودند بی قــرار پیــامـبــر بـودنــد همه در انتظــار لحظۀ ناب جــذب اخبار معـتـبـر بودند دور تــا دور بیـت عـبــدالله دشمن ودوست در گذر بودند مكّــه انگـار نور باران بود همه حـیران آن سحر بودند دلــربایی تــرین شب عـالـم هـمـه آفـاق مـفـتـخـر بـودند نوریان و موحـدان مسرور ناریان سخت، بد نظر بودند نوریان جمعی از بنی هـاشم نـاریـان پیـروان شـر بودنـد پاسی از شب گذشته بود امّا همه مـبهـوت یكدگـر بـودند خـبـر آمــد كه آمــده احـمـد همه مشتاق این پـسر بـودند كه تواند كه وصف او گوید مادحانی كه خود قمر بودند عَجَز الواصفونَ عن صفتك مــا عــرفـنـاكَ حق معرفتك آمد از امر حق رسول مبین تا نمایان شـود حقـیـقت دین هـمـه ادیـان وحـی اِسلامـند هـمـۀ انـبـیــا رسـولِ امـیـن هـمـگـی آمـدنــد تـا گـویـنـد جـز ولای عـلی نـباشد دیـن مردِ معراج و لیـلـة الاسـرا اوست والشمس و الضحی و التین برگـزیدش خدا به اوج مقام مصطفی شد در آسمان و زمین و خَـلَـقـنـاهُ اَحـسـنُ التـقـویم فَـجَـعـلـنـاهُ فـی قــرارِ مكین عجَزَ الواصفون عن صفتك ما عـرفـنــاك حــق معرفتك آسـمـان را مـه جـلـی احـمد كهـكـشان را سیـنجلی احمد عاشـقان خالصانه می گـفتند حضرت والی الــولی احـمد آری آری مـحـمـد است امّـا هم گِـل مرتضی علی احـمد شـجـر واحـدی كه از ریشه با علی داشت هـمـدلی احمد خود رسولِ ولایت علی است از هـمـان روز اوّلـی احـمد چون «اَلَستُ بِربّكُم» بشـنید گفت بر امـرِ حق بلی احـمد عجَزَ الواصفون عن صفتك مـا عــرفـنــاك حق معرفتك به خــداونــدِ خــالــق یكـتــا كوثراز صلب مصطفی پیدا امتداد حدیث قـدسیِ اوست: هـمــه عالم بخـاطـر زهــرا این شناسـنـدۀ علی به جهان خود عـلــی را شنـاخته تنها جُمِعَ الشمس و القمر یعـنی: الحسن و الحسیــن را مـولا هل اَتی سورۀ خصوصی اوست اِنَّ هــذا جــزاءَ مـشــكــورا سِرّ او درك ســورۀ اســراء شـاهـدِ قـاب قـوسِ اَو اَدنـی اوست معنای تام جاء الحق زهـق البـاطـلـش همـه اعـدا شـافـع روز حـســرتِ امّـت صاحبِ عــالمیــن و ما فیها شیعــه آئینه دار آل رســول اوست آئینه دار فطــرت ما او بما راه بـنـدگـی آمـوخت از طـــریـــق دوازده آقـــــا مذهب ازاوست مكتب ازاو نیز جعـفر صـادق آیتــی، او را او شـفـابـخش سینۀ پـر درد ما بــلا دیــدگــان جــام بـلا او شراب طهورِ تشنه لبـان ما عـطش دیدگـان عـاشورا او بــرای حـسیـن می مـیـرد وز پی مجـتـباست بی پـروا باهمان خُلق وخوی زیبایش می پـرسـتد حسیــن را گویـا گــاهِ صحبت ز اُسوۀ حَسنه او مجــسم شـود به دیـدۀ ما به قـیــامـش مـقــابـل ظـالـم به قعـودش به سجده گاه خدا همه هستی برابرش به سلام همه در كار مهدی اش به دعا آیــــد آن زادۀ رســــول الله در پــی انــتــقــام آل عــبــا عجَزَ الواصفون عن صفتك مـا عــرفـنــاك حق معرفتك
: امتیاز
|